اینفر خو دسأنَ بکأشته
یکی دست‌هایش را کاشت
اینفر خو دسأنَ بکأشته
او زمأت کی اَمی میأن دعوأ بوبوسته، خودا حوکم، ایتأ تنگرٚ وأرشٚ مأنستَن اَمی رو فؤوٚسته، تنگرٚ دأنه‌یأنَ اوسأدیم، هرتأ جٚه اوشأن ایتأ گب و گفت بو جٚه ایتأ پازل.
سه مأه درأزه بٚدأ کی بتأنستیم اوشأنَ دوروست دیچینیم و جورَ کونیم، اونٚ پٚسی فیکر کودیم ایتأ پیله رأز جٚه اَ خلقتَ بیأفتیم ولی بأزون کی جورَ بوسته او کلمه‌یأن کی اونٚ رو بینیویشته بو سه سأل درأزه بکشه کی ترجومه بوبوسته، تأزه او جمله مأنأیَ بیأفتیم.
پیغأم خٚیلی سأده بو.
«قیضاوت کودنَ خودایَ بیسپأر»
همٚتأن کس‌کسٚ اَمرأ بوشؤییم خودا ورجأ، خودا ایپچه فیکر بوکوده و اونٚ پٚسی بوگفته:
«من قیضأوت رِه نأمؤم، او خودا کی قأضیه اینفر دیگه ایسٚه. من او خودا ایسم کی رحمته. هسأ کی بأمؤئید می ورجأ و می جَا بخأستیدی، شیمی سفأرشَ او خودایَ کونم کی قأضی ایسٚه و شیمی شفأعتأنَ برم اونٚ ورجأ، هطؤیم او خودا روح کی پأک ایسه‌یٚم شیمی اَمرأ اوسه کونم کی هرتأ جٚه شومأن او خودا روحٚ اَمرأ بودونٚ اَنکی خورشیدَ لأزیم بدأرید شبق بزنید. شومأ همتأنَ بودونٚ اَنکی خورشیدٚ اَمرأ شیمی دیمَ پورَ کونید، رحمت و روحٚ میأن ایتأ شفقٚ قطبی مأنستَن شبق بٚزه چأکونم»
اَمأن همٚتأن رأ دکفتیم کی بیشیم او خودا ور کی قأضی بو، هرتأ جٚه ایتأ ور بوشؤئیم. اونٚ پٚسی فأرٚسئیم ایتأ جزیره‌یَ کی شومألٚ آبأنٚ میأن نٚهأ بو کی خودا امنٚ جیگأ بو، اونٚ شوکوهَ بیدِئیم کی طبیعی بو.
پیشتر جٚه اَنکی اَمأن بخأییم یأ بیگیم خودا زنده کلأم همٚتأ جأجیگأ اَمی پیشوأز بأمؤ بو و اَمٚرَه سربولندی اَمرأ ببرده او جزیره تالارٚ میأن. اویٚه اَمی فأم و شعور تأزه نومأیأنَ بوسته و کأر دکفته.
اَمی او فأم و شعور کی خودا اَمٚرَه بٚدأبو درندشتَ بوسته، هوطؤ کی اَمی جسمأنی نیأزأن او نورٚ میأن بٚپوشأنه بوبوسته، او دقّه هرتأ فیکر کی خودا کلأمٚ جَا اَمی ذهنٚ میأن اَمؤیی، اَمی ویشتأیی و زألش اَوردنَ ایتأ سئر بوستن و سئرابی جَا کی هیذره نشأ توصیف کودن جٚه بین بردی و ایتأ کیف کودن تومأمٚ اَمی وجودَ پورَ کودی. هرتأ وأژه و شعور کی ایتأ مزه دئی و اَمی روحَ ویشتر نوأزش کودی ایتأ تأزه فیکرٚ اَمرأ، جٚه هرتأ چی کی او دقّه بیچیشئیم اَمی میأن نومأیأنَ بوستی. هرتأ گب کی بزه بوستی ایتأ شادابی و تأزه بوئؤنٚ اَمرأ، اَمی مزأجَ نوازش کودی.
اَمی درک جٚه خودا پیغأم، گبأن و یأ شعرأن اَن بوبوسته کی اَمأن، «اَمی او افزأرأنَ کی خلقتٚ شین بو» و نه او چیأن کی خلق بوکودیمَ، خودا نمایشگأه تالارٚ وسط نمایش بدیم کی بیدینیم کویتأ «افزأرَ» او خودا فأندره کی قاضی ایسٚه کی خودا کارگرأن او «موقدسٚ روغنٚ» اَمرأ خودا مسحٚ میأن بٚند.
اونچی کی خودا دستورٚ جَا بفأمستیم اَمی فندٚ اَمرأ انجأم بدیم.
اینفر خو دسأنَ بکأشتٚه گولدأنٚ میأن، اینفر خو عکأسی دوربینَ، اینفر اَره، اینفر تیشه، اینفر خو اَمرأ رنگ بأورده، اینفر نیشأن دئنٚ رِه ایتأ آجر بٚنأ، اینفر خو گیتأرَ بأورده. اینفر قیچی بنه و اینفرٚم ایتأ افزأر بنأ بو کی نأنستم چی بو؟ اونٚ جَا وأورسِئم و اوجور کی اون وأشکأفأنِه بفأمستم ایتأ افزأر ایسٚه کی ایتأ فضأیی تورٚ بأفتنٚ شین ایسٚه. اینفر خو کامپیوترَ بأورده و منم می کوجه‌دأنه دفتر و میدادَ بنأم اویه.
اَمأن همٚتأن اَمی افزأرأنَ کی اَمی توأنأیی، هنر و خلقتٚ شین بویَ بنأییم اویه، اَمی سفد نیشأنَم اونٚ رو بینیویشتیم، اَمی بٚخصوصٚ اوتأقٚ میأن بنأییم و رأفأ بِئیسأییم. فردأ روزٚ رِه همٚتأن بوشؤییم خودا تالارٚ نمایشگأه دورون، هرتأ جٚه اَمأن بوشؤئیم اَمی اوتأقٚ دورونی.
من قأقأنٚ مأنستَن بیدِم می میدأد گول بٚدأ و بادام بأورده و می کوجه‌دأنه دفترم تی‌تی اَمرأ پورأ بوسته بو. می تومأمٚ جأنَ ایتأ شوق و ذوقٚ اَمرأ پورأ بوسته کی هیذره نشأ اونَ توصیف کودن. من «خودا بٚخصوصٚ اینتخأب بوبوسته بوم.» او خودا کی قاضی ایسٚه، او تنهأ خودا کی قأدیر ایسٚه، تومأمٚ می ضعف و ناتوانی اَمرأ کی می اثرأنٚ میأن تومأم عیب و ایرأدٚ اَمرأ بو مٚرَه اینتخأب بوکود. او خودا می افزأرَ کی خلقتٚ شین بویَ مسح بوکوده بو. خٚیلی ذوق دأشتیم و می سر تأ پأیَ نشنأختیم، ایحترأمٚ اَمرأ اوشأنَ اوسأدم و بوشؤم تالارٚ وسط کی همٚتأن می افزارَ کی گول بدٚأ بویَ بیدیند و می میدأد و دفترَم خودشأن خودا بٚخصوصٚ نظرَ گووأ بٚدد.
او زمأت کی فأرٚسِئم او صحنٚ میأن می قأقٚ بوستن ویشترَ بوسته.
گیتأر، اَنأرٚ تی‌تی بٚدأ بو، او سنگ‌ترأشٚ قلمٚ رو نأرنجٚ مِیوه بدأ بو، نجارٚ تیشه اونٚ دسٚ دورون پور جٚه اَنجیل بو و هطؤیم همٚتأنَ افزأرأن پور جٚه تی‌تی و مِیوه و همٚتأن ذوق کودأندوبود،
خودا حوضور هیکس نِئیسأبو کی ثمر نٚدأبی. نأخورکی ایتأ وزش خودا کلأمٚ جَا او جنگلٚ دأرأنٚ عطرٚ اَمرأ بأمؤ اَمی رو و بأزون همٚتأن بفأمستیم اَن هو گول و ثمر ایسٚه، البت اون اَمی قودرت و لیاقتٚ اَمرأ نوبو بلکی خودا رحمتٚ اَمرأ بو، کی فیض و لوطف دأشتی و جٚه او خودا سفأرشَم بو کی رحمت بو کی ثمر بٚدأییم. او خودا کی قاضی بو او خودا اَمرأ کی رحمته ایتأ چومٚ اَمرأ فأندرستی کی لوطفٚ اَمرأ، اَمأ همٚتأنَ ایتأ چأکود و اَمأ همٚتأنٚ جأن، خودا معبد بوبوسته.
صادق نیک‌پور
6 سپتامبر 2019
جهت مشاهده ترجمه فارسی کلیک کنید
یکی دست‌هایش را کاشت
وقتی بین ما نزاع اُفتاد، باران حکم خدا چون تگرک بر ما نازل گردید، دانه‌های تگرگ را برداشتیم، هر کدام‌شان حرف و کلامی بود از یک پازل.
سه ماه طول کشید آنها را کنار هم چیدیم، در گمان‌مان بود که راز بزرگ هستی را کشف کردیم اما پس از سه سال صرف وقت برای ترجمه، جمله و معنا را یافتیم.
پیام خیلی ساده بود
– «داوری را به خدا بسپار»
همه با هم نزد خدا رفتیم، خدا کمی اندیشید بعد گفت
-«من برای داوری نیامدم، خدای داور یکی دیگر است. من خدای رحمتم. حال که نزد من آمدید و از من خواستید سفارش شما را به خدای داور می‌کنم و شفاعت شما را نزد او می‌برم، افزون بر این روح پاک خدا را هم همراه شما می‌گردانم تا هر کدام شما به روح خدایی، بدون خورشید، خود بدرخشید. همه شما را در رحمت و روح، بی‌نیاز از نقاب و خورشید، چون شفق قطبی درخشان می‌گردانم»
همگی به سمت خدای داور روان شدیم. هر کدام از سمتی. به جزیره اَمن خدا در وسط آب‌های شمالی رسیدیم، عظمت طبیعی آن را دیدیم.
پیش از آن که ما بخواهیم یا بگوییم کلام خدا زنده همه جا در استقبال‌مان بود و ما را با عزت به تالار جزیره برد. آنجا ادراک ما بی‌حجاب شد.
در گستره ادراک خدایی نیازهای جسمانی ما زیر پرتو آن قرار گرفت، در آن دم با هر ادراکی که در وجودمان از کلام خدا می‌یافتیم، سیری و سیرابی وصف‌ناپذیری گرسنگی و عطش ما را مرتفع می‌ساخت و لذتی تمام وجودمان را پُر می‌کرد. هر کلمه ادراک و شعوری نو با طعمی روح‌افزاتر از هر آنچه تا به آن لحظه چشیده بودیم در ما ایجاد می‌نمود. هر سخن با طراوت و تازگی خود که تلاوت می‌شد ذایقه ما را نوازش می‌داد.
ادراکمان از پیام، سخنان یا اشعار خدا این شد که ما «ابزارهای آفرینشگری» خود را و نه آفریده‌های‌مان را در نمایشگاه وسط تالار خدایی به نمایش بگذاریم تا ببینیم کدام «ابزار» مورد توجه خدای داور قرار می‌گیرد تا کارگزاران خدا آن را با «روغن مقدس» در مسح خدای قرار دهند.
آنچه که از فرمان خدا ادراک کردیم به روش خودمان انجام دادیم.
یکی دستانش را در گلدان کاشت، یکی دوربین عکاسی خود را، یکی اَره، دیگری تیشه، یکی رنگ با خود آورد. یکی دیگر آجر را برای نمایش گذاشت، یکی گیتارش را آورده بود. یکی قیچی گذاشت و یکی هم وسیله‌ای گذاشته بود که نمی‌دانستم چیست؟ از او پرسیدم و از جواب مفصلش حدس زدم نوعی وسیله برای بافت نوعی تور فضایی است. یکی کامپیوترش را آورده بود و من قلم و دفترچه یادداشتم را آنجا قرار دادم.
همه ما ابزارهای توانمندی، هنرمندی و آفرینشگری خود را عرضه کردیم، نام‌مان را روی آن نوشتیم، در اتاق مخصوص خودمان قرار دادیم و منتظر ماندیم. فردای آن روز همه به نمایشگاه تالار خدایی رفتیم، هر کس وارد اتاقش شد.
من با تعجب و شگفتی دیدم قلمم گل داده و بادام آورده است و دفترم شکوفه باران گردید. ذوقی وصف‌ناپذیر تمام وجودم را در بر گرفت. من «برگزیده ویژه خدا» شده بودم. خدای داور، خدای قادر مطلق هستی مرا با همه ناتوانی و ضعفم و با همه خطاها و اشکالاتی که در آثارم بود تایید کرد. این خدا ابزار آفرینشگری مرا مسح نمود. با هیجان زیاد، سر از پا نشناخته، آنها را با احترام برداشتم و به سمت وسط تالار رفتم تا همگان ابزار گُل‌کرده آفرینشگری مرا ببینند و قلم و دفترم خودشان نظر ویژه خدا را شهادت دهند.
وقتی به صحن رسیدم تعجبم افزونتر شد.
گیتار گُل اَنارداده بود، قلم سنگ‌تراش میوه نارنج داشت، تیشه نجار در دستش پُر از میوه انجیر بود و همینگونه همه ابزارهای همه ما پر از شکوفه و میوه و همه هیجان زده بودند،
در حضور خدا هیچ‌کدام بی‌ثمر نبودیم. ناگاه نسیمی از کلام خدا با عطر درختان جنگلی بر ما وزیدن گرفت و آنگاه همه ما فهمیدیم این همه گل و ثمر نه از قدرت و لیاقت ما بلکه از فیض لطف خدای رحمت و توصیه او به خدای داور بود که ثمر دادیم. خدای داور همه ما را با خدای رحمت به یک چشم لطف دید و همه ما را یک تن ساخت و همه وجودمان معبد خدا گردید.
صادق نیک‌پور
6 سپتامبر 2019
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.